35. Monumenten voor
Jostie en Rietje
Ik gun iedereen, die in mijn leven iets teweeg bracht, leuk maakte of juist niet... een monument. Zoals op de vorige bladzijde bijvoorbeeld. Bij gebrek aan sjiek marmer om hun namen in te beitelen behelp ik mij maar met digitale complimenten op de zustersite Rare Portrettengalerij. Die is van voor tot achter één grote loftuiting.
Topper
De portretten van twee hiervoor beschreven tophelden, Rietje "OM" Buigsaem en Jostie "Trekpop" Fleschentamboer, horen op prominente plaatsen te hangen om daar mooi te zijn. Omgeven door portretten van warrige familieleden en aanverwanten. Dat hele spul bij elkaar levert een overzichtstentoonstelling (Rare Portretten galerij) op. Het betreft een tentoonstelling van wonderlijke gedragingen.
Eén van de meest wonderlijke vult deze website (Verhaalhalen), dus waar u nu in zit. De samenvatting, de kern van het ongelooflijke verhaal is dit:
Twee ambtenaren binnen Justitie (nota bene!) gebruikten/misbruikten hun positie binnen dat justitiële apparaat voor hun privé-ergernissen. Zij zetten het justitiële apparaat in om iets af te dwingen dat hen goed uitkwam. Simpelweg komt het neer op een zondagsschrijver de mond snoeren.
Dat kun je bagatelliseren en dan is het niet veel ernstiger dan van het werk een pak printpapier naar huis meenemen. Maar in wezen devalueer je zo de ernst van een ambtsmisdrijf:
Die twee lapten de Grondwet aan hun reet. Zover ging hun begeerte om de schrijver van teksten, die hen niet zinden, eens flink aan te pakken. Ze pakten het groots aan met een aanklacht wegens "smaad en laster op het internet". U heeft kunnen lezen hoe dat als een nachtkaars is uitgegaan.
Op pagina 30 is beschreven hoe ze hun keutel introkken. Eind goed al goed? Dat zou je denken, maar een stuk terug heb ik uitgelegd dat er een gemeen addertje onder het gras schuilt.
Aangifte
Als een aangifte eenmaal is ingediend kan die niet worden ingetrokken door de klager. (Intrekken vergt een hele procedure, waar ik nu even nog niet op inga). Ergo: er is door die ambtenaren een Hans Kazan- of Hans Kloktruc uitgehaald, want die aanklacht is wonderbaarlijk genoeg… zoek!
Je kunt erover fantaseren dat men opzettelijk en dus heel onreglementair de aanklacht tegen mij heeft weggepoetst. Mensen met veel verkeersboetes en bekeuringen dromen van zulke hulptroepen bij het instituut Justitie, die bekeuringen wegtoveren.
Actueel (2023)
Om even bij de tijd te blijven... In deze tijd (2023) werd kwalijk rotzooien met de Grondwet ergens anders gedemonstreerd. Censuur komt tientallen jaren nauwelijks voor en nu - na Josties en Rietjes misstap - was erop eens dit:
Op 3 februari 2023 heeft de rechter de vloer aangedweild met censuur vooraf. Iemand, een zeventienjarige jongen, wilde wat op het internet gaan zetten, dat burgemeester Sharon Dijksma van Utrecht niet aanstond. Dat leidde tot een hopeloze actie van haar: ze verbood de publicatie op voorhand.
Jazeker, precies hetzelfde als wat onze Jostie bij mij lapte. De presidenten Erdogan en Poetin zouden het mevrouw de burgemaîtresse niet kunnen verbeteren. Betekent dat - zodra mensen in een machtspositie zitten - ze zo makkelijk over de schreef gaan?
Je blijft je verbazen over het lef hebben om een potje te sollen met de Grondwet!
Het e-mail van Jostie Fleschentamboer, dat hij mij nooit had moeten sturen, is eigenlijk een openbare schuldbekentenis. Ongegeneerd legt hij een zondagsschrijver censuur op. Rietje Buigsaem zal (te laat) hebben gemerkt dat haar maatje zichzelf in de voet schoot met zijn schriftelijke oprisping.
Zij heeft toen alle zeilen bijgezet om die aanklacht te verdonkeremanen, omdat ze onmiddellijk door had, dat hun hysterische actie als een boemerang zou werken.
Het rampzalige e-mail vindt u terug in hoofdstuk 36.
Raak!
Zg. prioriteiten
Jostie noemde mij als reden voor de grote stilte: andere prioriteiten. Een prachtig, doorzichtig excuus. Uiteraard kon ik aan deze kant van de telefoonlijn niet waarnemen wat er voor prioriteiten waren. Want wat in godsnaam kan er belangrijker zijn dan mij op de pijnbank te leggen en tot op het bot verhoren? Het redden van hun eigen hachje misschien?
Hysterie
Je vraagt je overigens af waarom ze überhaupt zo hysterisch hadden gereageerd. Ik had een tweetal (aan hen verwante) doorgedraaide potten beschreven. Die verkeerden vol zelfoverschatting in de waan dat ze pedagogische talenten hadden om kinderen te kneden. Daar kan je als buitenstaander niets aan veranderen, maar klaarblijkelijk mag je een vorm van rare kinderenhandeling niet aan de kaak stellen. Kwade tongen beweren, dat dochtertje Robbie speciaal naar een of ander gat in Brabant moest reizen voor paardrijles. Niet zomaar les, maar om precies te zijn: lesbisch paardrijden.
Erfelijke ziekten
Dat gebeurde systematisch en met grote ijver. En een soort doodsverachting. De literatuur staat bol van dramatische medische situaties, die terug te voeren zijn tot een biologische afwijking van een zaaddonor. Want je moet maar afwachten hoe zo'n DNA-inbreng uitpakt.
Je kunt dan discreet zwijgen, wat betekent: afwachten tot de eerste monstruositeit wordt geboren? Dan heb ik het alleen nog maar over de inbreng van de zaaddonor. De geniepige trekjes van Rietje zouden best wel eens afkomstig kunnen zijn van moederlief.
Opvoeding
De historische waarheid demonstreerde Rietje nota bene zelf pijnlijk: haar twee moeders hadden met Robbie een rancuneus typetje opgevoed, dat in haar baantje bij het OM (als de persoon Rietje) de dwingelandij van de moeders kon voortzetten.
Morele kompas zoek
Die specifieke manier van opvoeden gebeurde door twee lesbische vrouwen, die hun morele kompas kwijt waren. Op slinkse wijze hadden ze een man zijn zaad af getroggeld. Vervolgens zorgden zij ervoor, dat de kinderen die zij op die manier produceerden...
... een grondige afkeer kweekten tegen hun bloedeigen vader.
Nattigheid
Opvallend: tijdens een tweede telefoongesprek met speurder Sherlock Fleschentamboer vroeg ik deze excellente speurder hoe het nou zat met het geplande verhoor. Waren op zijn Amsterdamse Politiewijkbureau de boeien, de wipgalg, de teenklemmen en de rektafel al klaargezet voor een pijnlijk verhoor?
Logeren
Ik had mijn spulletjes wel klaargelegd: pyjama, schone onderbroek, al mijn pilletjes… Kortom de meest essentiële dingen om een nacht in de cel door te brengen. Dat ik daar rekening mee hield, heeft misschien te maken met (lees dat op pagina 26) het eerdere schrikaanjagende optreden van de politiesupervrouw Mies Katzenpiesz. Als zij bureaudienst had liepen de honden met een grote bocht om het wijkbureau heen… De plaats van verhoor leek mij een oord van gruwelen.
Ik geef toe, dat mijn collega-misdadigers niet gauw vóór een verhoor uitgebreid navraag doen bij de politie. Ik deed dat wel. Speurster Mies zal dat wel gek gevonden hebben. Kennelijk voor haar een rechtvaardiging om iemand van onderuit de zak te geven als die telefonisch informatie vroeg.
Terug naar de tweede telefoongesprek met speurder Jostie. Zijn reactie op mijn vraag over het geplande verhoor was vreemd:
Als een duveltje uit de doos waren daar opeens andere prioriteiten, die het Openbaar Ministerie en Recherche ervan weerhielden om mij te verhoren. Aldus Jostie Fleschentamboer.
Mijn tweede vraag betroft het verzoek van mijn advocaat om mij te verhoren op een wèl bereikbare plaats. Simpele vraag toch? Jostie verschool zich opnieuw achter "andere prioriteiten". Wettelijk is er niets tegen dat hij naar mijn woonplaats zou reizen. Ook niet tegen dat verhoor laten doen door een collega van hem in mijn woonplaats. Ik haal de strafrechtadvocaat aan, die ik het eerst had benaderd.
Opnieuw werden " andere prioriteiten" opgevoerd zonder ze te noemen. Er gebeurt nogal eens wat op zo'n wijkbureau!
Die "iemand bij het Openbaar Ministerie" en haar trouwe rechercheur waren zich inmiddels ervan bewust dat zij bij de rechter een pak op de broek gingen krijgen. Vooral het schenden van de Grondwet, is slecht voor de individuele carrières van die OM-troela en Sherlock Fleschentamboer
