Toen woke nog gewoon gezeur was

Het lijkt een onnozel k*tincidentje: een zondagsschrijver - in dit geval toevallig uw dienaar -  de mond snoeren. Laten wij ons richten op wie erachter zitten: Rietje Buigsaem (OM-functionaris) en Jostie Fleschentamboer (rechercheur).

Op hun privédwaaltocht knabbelden ze aan de basis van ons democratisch rechtsstelsel door mij censuur op te leggen. Niet om volk en vaderland te beschermen. Hun daad diende namelijk een privédoel: ik moest meewerken aan het wegpoetsen van de twijfelachtige geschiedenis (van hun familie). Simpelweg door gepubliceerde informatie terug te trekken.

Rond die twee hangt daar bovenop nog iets intrigerends. Iets dat de buitenwereld niet mag weten. In ieder geval ik niet. Die geheimzinnigheid betreft eventuele kinderen van hen. In Imaginaire gevaren op deze site  beschreef ik hoe ziekelijk je kunt doen met gewone kinderen. Men behandelde gewone kinderen als koningskinderen. Lekker afschermen, vooral als er iemand (zoals ik) met een notitieblokje opdoemt.

Dat moeilijke gedoe met kinderen herinnerde ik me opeens  door een cryptische toespeling van Jostie Fleschentamboer tijdens een telefoongesprek. U weet dat hij mijn anekdotes "zo erg" vond. Maar aansluitend daarop zei hij: "… voor wie er nog komen". Hoe mysterieus toch. Waren er kindjes op komst, die niet mochten weten wat hun roots waren?

Vragen, geen vragen

Je moet Jostie en Rietje nageven dat ze consequent voortzetten wat Katlien en Ankie waren begonnen. Rietje is zoals u allang begreep een kind van dat lollige duo. Zij en andere kinderen (na haar) in die familie mochten niets over hun "roots" weten. Dat vrolijke tweetal verzon wel een of ander mooi verhaal als er bij hoge uitzondering een vraag werd gesteld.  Vooral zorgden die moeders er met hun fabelachtig goede opvoeding voor dat die kinderen geen vragen stelden.

Rietje is als kind op dezelfde wijze voor het lapje werd gehouden. Zij is door die samenzweerderige moeders expres onwetend gehouden over haar herkomst. En dat wilden de dames graag zo houden.

Die geheimzinnigdoenerij kende nog een taboe: Rietje kwam uit een glazen jampotje. Gevuld met donorzaad. Maar daarover werd niet geklept. Een andere, maar opvallende bijzonderheid was dat ze twee moeders had. Een echte (Katlien) en een mevrouw (Ankie) die de leiding nam. Rietjes vader was de gulle zaaddonor (Ben), die per se buiten beeld moest blijven. Ben haalde had minder aanzien dan het potje.

Er staat mij vaag bij dat je kinderen geen informatie mag onthouden over hun herkomst.

Nogal hypocriet stelden de dames dat ze o zo correct hadden gehandeld door de identiteit van de zaaddonor niet te verbergen. Maar daar gaat het niet echt om. Alleen maar de naam bekendmaken is een formele handeling, maar tegelijkertijd die persoon onderspitten of hoe je het noemen wil. Daar deugt iets niet. De soms vermakelijke trucs die de dames ontplooiden om dat doel te bereiken heb ik hier en daar gepubliceerd. Gewoon gekke verhalen. En dat leverde mij die fameuze aanklacht op.

Geheugenpolitie

Daarvan wist niemand dat die bestond! Hun recherchewerk gebeurde gewoon over de telefoon. Josties belletje naar mij was alleen maar de aanloop naar het geplande echte  verhoor waarvoor ik in Amsterdam was uitgenodigd. Zie de brief van die recherzeur Sherlock Fleschentamboer.

Langtenigheid

Het is als met nieuwe schoenen: pijn, smart en leed hoeven niet te liggen aan het schoeisel. Die kan ook worden veroorzaakt door lange tenen. Als u 

• kunt grinniken om een kwinkslag
• snel kunt schakelen tussen uw hersendelen
• de pointe van een stand-up comedian herkent en dat een dijenkletser vindt en 
• een woordspeling goed voor een bevrijdende lach is         

dan heeft u met deze twee humorbeperkte zuurpruimen moddervette pech: daar doen ze namelijk niet aan.

Zij zijn van die typen die tijdens een voorstelling van Youp van 't Hek, Guido Weijers, Hans Teeuwen, Theo Maassen of Micha Wertheim beledigd weglopen. Mopperend van "is dat nou kleinkunst!" . Vervolgens gaan ze buiten hun lange tenen uitlaten. Ironie is aan hen niet besteed...  Je maakt hen zeker niet blij met een vrijkaartje voor een cabaretvoorstelling.