Voor kleingeestigheid zou er een

dergelijk metertje moeten bestaan...

Wokie wokie

De beperkte informatie van Jostie Fleschentamboer, gepaard met bespottelijke  geheimzinnigdoenerij trok juist de aandacht naar wat hij liet doorschemeren:

Rietje Buigsaem = Robbie.

Klaagster = medewerkster bij het OM.

Een gokje, want ik verzin dit ter plekke. Laten we dit een hypothese noemen; dit rare verhaal moet uitwijzen of die hypothese klopt. Als het niet klopt heb ik het absurdisme verrijkt met een siper-absurdistisch verhaal. Als het wel klopt, wel… dan precies hetzelfde. 

Rietje/Robbie

Als kind was ene Rietje het treurige onderwerp in diverse anekdotes. Niet dat ze het zelf zo zou hebben ervaren. In die betreffende anekdotes gaat ze onder de werknaam Robbie. Zij is een merkwaardig kind. Het summum van tragiek is, dat ze (inmiddels als volwassene) nog steeds niet door heeft dat ze - als Robbie - onderhevig was aan een experimentele opvoeding! Ze was onderdeel van een weidsere portetsactie van de moeders.

Moeders

Meermalen beschreef ik - verspreid over het internet - een lesbisch stel, dat Moedertje-en-moedertje speelde. De een (Katlien) was biologische moeder, de ander  (Ankie) "meemoeder", de would be mama. Ach, in die kringen kennen ze de leukste aanduidingen voor ongewone zaken. In dit geval kenden ze allebei ook ongewoon infame rotstreken. Om rechercheur Jostie te parafraseren... dát waren nou eens echt "zo erge dingen". 

Uit de doofpot

Wat ik niet had mogen onthullen is dat het vindingrijke duo Ankie en Katlien - onder valse voorwendsels  - ene Ben van 't Padje zijn zaad had afgetroggeld. Zaaddoos Ben is een onaangename suflul, maar ook die heeft recht op een menswaardige behandeling.

Het rare personage Ben wordt trouwens later nog ingezeept en geschoren op Rare Portrettengalerij.  

Door mij behandelde onderwerpen blijken super taboe te zijn. Zoals over lesbiennes die een zaadripdeal plegen. Kennelijk voelde Rietje Buigsaem zich aangesproken. Problematisch wordt dat zij en Jostie een functie bekleedden die uiterste objectiviteit vereist.  Waarin ze niet slaagden.

Bedankt voor het leven

Robbies/Rietjes dankbaarheid voor Bens geschenk (namelijk het leven, dat hij haar had gegeven) toonde ze 25 jaar later op aparte wijze. In de vorm van deze aanklacht wegens smaad en laster tegen de biograaf van haar vader.

Voorkeur

Rietjes (Robbies) voorkeur gaat uit naar een vals familiesprookje. Liever het grotere, maar valse geheel (de Katlien-en-Ankie-lulkoek) dan waarheidsgetrouwe,  nauwkeurige details: de authentieke familiegeschiedenis. Het staat haar uiteraard vrij te geloven at ze wil, maar die keuze verandert aan de historische feiten niets.  Essentie van de aanklacht is: weg met de historisch feiten. Absurdisme ten top: alsof je de geschiedenis daarmee verandert.

De schrijver de mond snoeren is symptoombestrijding. De onderliggende kwaal, zaken die niet deugen, blijft bestaan. Wel wordt de herinnering aan stuitend gedrag zwakker naarmate er niet over wordt geschreven. Precies wat Rietjes familie wenst. 

Jostie, die verondersteld wordt objectief te zijn als politieman, beschermde die afgeschermde constructie. Er wordt daar zo bij elkaar heel wat uit dikke duimen gezogen. Mijn dikke duim moest zich evenwel op de achtergrond houden. En er zit zoveel tekst in!

Zonde om dat niet te openbaren.

Lezen?

Het bleek dat de politieman alleen maar oppervlakkig aan mijn teksten had gesnuffeld. Hij kon namelijk geen concrete details noemen, die een aanklacht rechtvaardigden. Hij noemde links en rechts wat willekeurige publicaties, zelfs die helemaal niet sloegen op Robbie en haar vileine moeders. Dat krijg je als je ze niet echt leest.

Die teksten moesten er allemaal af van Jostie. Een aanwijzing, zo al geen bewijs, dat hij er maar een slag naar sloeg. Wat hij er werkelijk van wist leek nergens op. Als het ooit voor de rechter zou komen zou hij verschrikkelijk schutteren. 

Waarschijnlijk is Begrijpend Lezen een struikelblok. Evenals het gemis van kunnen relativeren. Enfin, op mijn verzoek plaatste hij wat titels in een e-mail, met als zijn opdracht -  aan mij - die teksten van het internet  te verwijderen. Ik moest hem terug e-mailen of en wanneer ik gevolg had gegeven aan zijn sommering de teksten te verwijderen. De lezer, die zich niet kan bedwingen: zie hier zijn e-mail. Ik heb het doorgespeeld naar mijn advocaat en niet geantwoord.

Ik vermoed dat hij pas in dit stadium met die "iemand van he OM" in conclaaf ging. Die schrok zich een hoedje, want ze had meteen door dat er open en bloot een ambtsmisdrijf werd begaan, t.w. onvervalste censuur.