Rechercheur (Jostie) werd ook maar gestuurd, want het genius achter dit alles was Rietje Buigsaem van het Openbaar Ministerie. Zij deelden niet alleen dezelfde ergernis maar ook 's morgens vroeg het ontbijt.  

Je zou ook kunnen concluderen dat die twee dan niet op de juiste werkplek zaten als het  zo'n dikke mik tussen hen was. Iets om over na te denken… Nepotisme hangt in de lucht.

Dit stel haalde alles uit de kast om een zondagsschrijver de mond te snoeren. Waar ze flink in de fout gingen was de overkill. Voor een lullig privéprobleempje zetten zij machtsmiddelen in, die alleen voor hun normale werk zijn toegestaan zoals boeven vangen. 

Privéklusjes vallen daar niet onder.  

"Zo erg" (over Josties literaire recensie)

Mysterieus of gewoon vaag Nederlands… Jostie had zo'n loze kreet: "zo erg". Dat was het schamele commentaar op mijn pennenvruchten. Onbewust gaf hij niettemin meer informatie dan het vrouwtje Rietje zou willen...  Wat zei hij nu voor opmerkelijks in ons eerste telefoongesprek:

"Het is zo erg… vooral voor wie er later komen!"

Dit cryptische taalbloempje zal  ik proberen te vertalen, want wat in godsnaam bedoelde hij met "het" en hoezo "later"? Het woordje het sloeg op tientallen publicaties, allemaal bij elkaar opgeteld! Dan weet je dus nog niets. Waarschijnlijk onbedoeld liet hij zich ontvallen, dat er inmiddels een nieuwe generatie was geboren, die mogelijk gekwetst zou kunnen worden door het onthullen van de waarheid. Maar ja, dat mocht ik, laat staan aangever Ben, niet weten; dus zo'n mededeling werd omfloerst gedaan.

Absurder was dat – naar mijn inschatting – die politieman de inhoud van mijn artikelen eigenlijk helemaal niet "zo erg" vond...

Wat zeg je nou, harrem? Wat een verrassing!

Uitleg: mijn schrijfsels, al dan niet "zo erg", stom, slecht geschreven, amusant of vul maar in zijn nog maar een flauwe afspiegeling van werkelijk voorgevallen, mallotige gebeurtenissen. Maar dáár zat Jostie niet echt mee...Wat hij in werkelijkheid "zo erg"  vond was, dàt familiegeheimen, van het beschamende soort, werden onthuld. 

Rietje en Jostie gaven nog niet eens enigszins diffuse aanwijzingen wat in die teksten smadelijk en lasterlijk is. Laat staan dat ze met harde bewijzen kwamen. Hun werkelijke doel was duidelijk: de schrijver moest gewoon zijn klep houden. Intimidatie van de schrijver kan daar goed bij helpen..

De weeë walm van een kleffe familie overheerst. Rietje en de aanhangende kluit verwanten vertellen elkaar wel hoe de opgepoetste en verzonnen familiegeschiedenis is. Van het dikke duimenwerk. Dat het rammelt aan alle kanten geeft niet, zolang niemand van buitenaf erop wijst dat ze hun kind/kinderen een soort van Noord-Koreaanse sprookjes vertellen.

Daarin steken ze de loftrompet over elkaar. Kim-Il Katlien prijst Kim-Il Ankie voor haar opvoedkunst en bijna bovennatuurlijke zienswijze vice versa. Ook al zouden ze elkaar bijna de tent uitvechten. Vervelend dan er zo'n flapuit Ben tussendoor loopt, die een en ander onthult.

Jostie Fleschentamboer schijnt alle historische onzin over Robbie en familie klakkeloos te hebben geslikt. Een zwak kantje in het beroep van rechercheur. Benieuwd hoe zijn verhoren eraan toe gaan.

U leest meer in Rare Portrettengalerij over:

• list en bedrog,
• moedwillig geheugenverlies,
• niet nakomen van afspraken.

U kunt zich verbazen over

• quasi-pedagogische verzinsels en
• niet onderbouwde bedenksels, die rechtvaardigen om
• raar met kinderen om te gaan.
• wat met droge ogen opvoeding wordt genoemd