...trekke hem aan

Aarzelend noteer ik mijn tekst. Ik weet dat recherzeur Flessentamboer als een hapgrage Pitbull op de loer ligt. Met ingehouden adem wachtend op een kans. Paranoïde bui, harrem? Neen, dat heeft hij zelf (met iets andere bewoordingen) zo over de telefoon aangekondigd.

Ondertussen is het tijd voor complimenten aan mijn nieuwsbronnen en een gepast dankwoord. Eerst even groepsplaatje van mijn informanten. Rechtsboven.  De namen van mijn bronnen verdienen eigenlijk te worden gegraveerd in een marmeren plaquette. 

Fatsoensrakkers

Zo, deze inleiding past in de in de maatschappij groeiende discussies over angstcultuur.  Op het internet is het niet ongewoon om inzenders van onwelgevallige teksten met onaangename reacties de stuipen op het lijf te jagen. Dat is dan wat gebruikers van sociale media elkaar aandoen. Een zijdelingse afsplitsing zou je de vage groep Woke-adepten kunnen noemen. Dat betreft een uit allerlei identiteiten bestaande fatsoensrakkers met losse onderlinge samenhang. Deugneuzelaars...

De tekst die voor u ligt, bevestigt het bestaan van een angstcultuur, maar... in dit geval komt de dreiging juist vanuit overheidsinstanties. Precies de instellingen bij wie je veilig moet voelen. Onwaarschijnlijk? Ja, maar waarheidsgetrouw. Fleschentamboer dreigde tenslotte  met maatregelen in het verschiet zodra mijn pen het papier maar aanraakte bij wijze van spreken.

Dat is eng!

Sinds de aanklacht tegen mij en de dreigend klinkende woorden in het jaar 2012 bekruipt mij regelmatig het gevoel, dat ik voor elke hik hinderlijk kan worden belaagd. In dit geval door het Openbaar Ministerie en de Amsterdamse recherche. Ter nuancering dient dit: het zijn niet die ordentelijk instanties  zelf, maar een paar personeelsleden binnen die instituten. Die hadden een privé-appeltje te schillen.  Twee van die fatsoensstakkers pisten buiten het potje door me op voorhand het recht om te schrijven te ontzeggen. Achteloos werd met de Grondwet om gegaan d.m.v. pure censuur! 

Immuun voor humor en ironie en geplaagd door rancune kwamen ze op de gedachte van een aanklacht. Over de telefoon zeverde Jostie nog tegen mij  "dat het zo erg was"… "Vooral voor wie er later komen". 

Snakkend naar een toelichting vroeg ik wat hij daarmee bedoelde. Jostie (geheimzinnig) "het was zo erg voor de jongere..." . Ik vul zijn gemompel maar intuïtief aan met "telgen". Dit kiekeboespelletje was doorzichtig. Kennelijk bevonden zich al telgen in zijn stamboom. Maar dat mocht ik natuurlijk niet weten. Stel je voor dat ik het donor Ben zou doorgeven. 

Zijn censuuropdracht aan mij lijkt toekomstgericht. Zijn en Rietjes "latere kinderen" moesten nu op voorhand beschermd worden tegen de historische waarheid, zoals die uit mijn pen druppelde.

Wat hiervoor werd beschreven, zoiets krankjorums, zuig je niet uit je dikke duim.

Leesvoer

In de voorafgaande hoofdstukken had ik het over de brief en het e-mail van de politie op 36. De val.

Ik heb daarin stukken tekst afgeplakt, die personen in problemen zouden kunnen brengen. Ik kan me voorstellen dat ambtenaren naar hun carrière kunnen fluiten als dit ongesluierd geopenbaard wordt. Aan de andere kant moet ik een zweempje authenticiteit presenteren. De lezer kan dat aan de nog ongedekte tekst zien. 

De essentie: een rechercheur treedt buiten de grenzen van zijn bevoegdheid. Met rugdekking van "iemand bij het OM". Die hele aanklacht was namelijk niets anders dan een privé-klusje. En da' mag ech' nie'.

De affaire zelf

Duim of geen duim... Voor het geval de lezer de draad kwijt is: twee ingezworen dienaren der wet besprongen mij in 2012 zoals hongerige teken in het bos zich op een voorbijkomende hond laten vallen. De aanleiding :

de vreselijke dingen die ik heb genoteerd over even vreselijke mensen, die hun morele kompas kwijt zijn. Ik had over de waargenomen waanzin, die voor mijn ogen plaatsvond, ook niets kunnen zeggen! De kringen waarin de beschreven gestoorde activiteiten plaatsvonden muntten uit in elkaar dekkende mensen. Wat hen betreft zouden de van de pot rukte gebeurtenissen nooit bekend mogen worden. Schaamte? Geweten? Of van allebei wat?