Katlien,  Ankie en baby Rietje

OM en Recherche houden mijn schrijfwerk inmiddels ruim 10 jaar in de gaten. Toch maar doorgaan met teksten produceren? 

Ja, want ik had wat tijd over. Het stond in het vorige hoofdstuk achteloos vermeld, maar zoals u weet kreeg ik een publicatieverbod aan mijn broek tijdens een telefoongesprek met een aangedaan klinkende  rechercheur. Kan het nog gekker? 

Dat publicatieverbod deugde natuurlijk van geen kanten. Maar laten we voor de voortgang van het verhaal  doen alsof censuur de gewoonste zaak van de wereld is. 

Wat was er eigenlijk aan de hand? 

Het tweetal (Jostie F. van de politie en Rietje B. van het Openbaar Ministerie) achter de aanklacht tegen mij gaat het helemaal niet om de gepubliceerde tekst zelf.  Hen stoort het feit dàt het is gepubliceerd. Hen stoort de vrijheid van meningsuiting... Anders gezegd: ze hebben liever niet dat authentieke gebeurtenissen bekend worden.

Ik hekelde namelijk bepaald wangedrag binnen een bepaalde familie. Toevallig Rietjes familie… naar schijnt. Het vermoeden bestaat dat Jostie Fleschentamboer en Rietje Buigsaem iets met elkaar hebben. Niet alleen binnen de werksfeer, maar ook privé. In de rechtsstaat een bedenkelijke combinatie binnen Justitie. 

Het gezin waarin Rietje opgroeide heeft model gestaan voor mijn denkbeeldige gezin, waarover ik anekdotes op het internet heb geplaatst. Die schijnen smadelijk en lasterlijk te zijn geweest. Zij betroffen de malle fratsen van een wonderlijk samengesteld gezin beschreef. Tegenwoordig doen massa's mensen zoiets met gebruik van een smartphone. Er is geen beginnen aan om al die mensen wegens belediging te vervolgen. Kennelijk was er een jaar of wat geleden ruimte voor dat rare gedoe.

Beren

Eigenlijk is het niet veel anders dan dat geval met die broodje smerende beren. Je ziet iets en je schrijft het op. Een lezer kan kwaad worden en de berenbond op je af sturen. Of hij grinnikt eens en gaat door met ademhalen. Door mij beschreven misstanden werden onderhouden door twee zichzelf overschattende opvoeders. Dat kon iedereen waarnemen. Maar  niemand deed  daar iets aan.  Die ene specifieke familie betrof twee lesbiennes en wat kroost… Daar brandde je je vingers niet aan. Het is een taboe verschijnsel. Ook ik werd verondersteld te zwijgen, ook al verstuikte ik mijn ogen bij het zien van hun malle kuren. Niet mijn mondje gehouden dus...

Daarom werd Jostie Fleschentamboer, een gelouterde speurneus, op me af gestuurd.  

Bij zo'n ongemotiveerd zwijggebod moet ik denken aan het versje "Ik zag twee beren". Dat zit zo: ik zag als het ware twee beren broodjes smeren. Inderdaad was het een wonder dat die beren smeren konden. Dan kun je twee dingen doen, namelijk je kop houden omdat je bang bent voor de Beren-lobby. Of je verbreekt het zwijgen en noteert op het internet wat een wonder, boven wonder het is dat die beren smeren konden. En jazeker, ik stond erbij en ik keek ernaar. Wat ik opschreef was gewoon wat ik zag. Niet twee beren, maar twee superlesbo's met een verkrampte opvoeddrang. 

In de veronderstelling dat we vrijheid van meningsuiting hebben schreef ik allerlei  waargenomen raars op en toen waren de poppen aan het dansen. Rietje Buigsaem, vermoedelijk een OM–functionaris, meende haar nogal aparte ouders te herkennen in mijn schrijfwerk. Laten we hen hier Ankie en Katlien noemen. Hoe het zal voor haar een schok zijn geweest om te lezen, dat ze toch niet uit zo'n zelfverklaard modelgezin kwam!

Vrijheid van meningsuiting is leuk, maar Rietje en Jostie wilden daar geen last van hebben.

Dat Rietje er achter zat werd geopperd door de strafrechtadvocaat, die ik voor deze kwestie raadpleegde. Volgens hem kan zo'n snel opgetuigde aanklacht alleen maar worden geregeld door iemand die binnen Justitie werkzaam is.