32. Prioriteiten
een parodie op speurwerk
Hoe lul je je hier (hoofdstuk 31) uit?
Nou, Jostie wist het wel:
in een haastig telefoontje informeerde de speurder bij mij of ik mijn rotzooi al van het internet had afgehaald.
Neen dus! Ik had geen gevolg aan zijn (onwettige) sommering gegeven. (En hoefde dat gelukkig ook niet).
Op mijn beurt vroeg ik of hij, zoals toegezegd, de strafrechtadvocaat al had opgebeld. Neen … dat deed hij toch maar niet. Een mogelijke reden komen we straks tegen.
Het was heel verstandig dat hij zich niet verloor in een juridische discussie. Hij mocht dan de Schrik van de Onderwereld zijn, tenminste in Amsterdam, deze kwestie was een maatje te groot voor hem. Hij zal aan zijn water hebben gevoeld dat hem door de advocaat de oren zouden worden gewassen. Anders heeft Rietje hem wel bijgepraat. En uiteindelijk gered met die "andere prioriteiten".
Dat was schrikken
De juridisch wèl onderlegde Rietje kreeg vast een appelflauwte toen ze kennis nam van het kordate optreden van Jostie. Ze zal hem op zijn fatale uitglijder hebben gewezen. Het opleggen van censuur deugde al niet. Maar die erbarmelijke blunder eroverheen doorkruiste het door haar uitgestippelde scenario. Maar met een schriftelijke bevestiging van een onwettige ambtshandeling kun je de Grondwet niet platter walsen.
Telefoongesprek met Jostie
- Hoe zat het dan met het geplande bizarre tijdstip? Zijn antwoord bleek nauwelijks nog verrassend: een nieuwe verhoordatum was er niet... "vanwege andere prioriteiten"! Op dat excuus was geoefend... Die verrassend opduikende (imaginaire?) prioriteiten waren er plotsklaps na Josties overleg met die "iemand van het OM". (Rietje Buigsaem dus, neem ik aan).
- Hoe zat het dan met dat andere heikele punt: een voor mij wèl bereikbare locatie? Bijvoorbeeld mijn woonplaats? Ook daarvoor gold dat Jostie en die "iemand van het OM" opeens "andere prioriteiten" hadden.
Eigenlijk lijkt het erop dat redden van hun eigen hachje de hoogste prioriteit had. Ze moesten voorkomen dat de gegevens, zoals te lezen in Hoofdstuk De Val, de rechter tijden een procesgang onder ogen zouden komen.
Verdwijntruc
Die aangifte (b)leek geruisloos in een zwart gat te zijn verdwenen. Dat is een handeling, die je als ambtenaar niet zomaar zelfstandig mag verrichten! Nou ja, geruisloos verdwijnen... het wegwerken was dat inderdaad, maar de aangifte zèlf rammelde als een kapotte kettingkast.
Eigen hachje eerst
Vermoedelijk koos "die iemand van het OM" (Rietje dus) voor de veiligste weg. Keutel intrekken en met de staart tussen de benen maken dat je wegkomt. Tot een rechtszaak laten komen was slecht voor haar carrière.
Leg de rechter maar uit hoe in het in je hoofd haalt om censuur op te leggen? En na die - toch al ondeugdelijke - opdracht deze nog eens schriftelijk bevestigen... Dat is dé manier om een lopend proces ongeldig te verklaren.
Wachten op verhoor
En zo kan het gebeuren, dat ik al meer dan 10 jaren wacht op de nieuwe datum en locatie voor het verhoor inzake de vreselijke dingen, die ik heb opgeschreven.
Wat hun ergernis zelf betreft:
Naast traag internet is mijn rommel op het internet een grote ergernis voor de twee pseudomoralisten Rietje en Jostie. In deze dagen zou men hen wokies kunnen noemen. (Inmiddels een begrip dat aan slijtage onderhevig is). In ieder geval heb ik te maken met bekrompen langtenigen, die deugdzaamheid willen uitstralen. En ondertussen een twijfelachtige moraal lijken te koesteren.
Tegelijkertijd heb ik aan hen mijn meest trouwe lezers. Zij vullen immers hun tijd met het pietepeuterig zoeken naar stukken tekst waarop ze me kunnen pakken. Met ingehouden adem wachtend op een aanleiding om toe te slaan. Ik had eerlijk gezegd nog een paar leuke taaltips verwacht, maar dat zat er niet in.
Misschien is het voor een beter begrip nuttig om eens te analyseren wat er in hemelsnaam te verhoren valt. We zien dan zijdelings hoe overheid en de sociale media werken... Moet er trouwens geen bewezen taalvirtuoos, resp. neerlandicus bij zitten om de pointe van mijn teksten te doorgronden. Met Jostie schiet taalinterpretatie niet echt op.
Sociale media
Op Facebook en X (Twitter) staan - zoals bekend - gepeperde verwensingen. Onbewezen lulkoek in het kwadraat, ach, we zijn eraan gewend. Maar laten we wel wezen: vergeleken bij de "zo erge" dingen die ik heb geschreven - zijn al die erupties op het internet eigenlijk onschuldig lettergekrabbel. Je kunt er om huilen en soms om lachen. Mijn waarheidgetrouwe weergave van doorgedraaide situaties lijkt echter gevoelige zieltjes te schaden.
Leuk of kwetsend
Ofschoon vertragingen bij NS leuker kunnen zijn... soms verstoutte ik mij mijn teksten te voorzien van speelse kwinkslagen. Minuscule leukigheidjes, niet per se dijenkletsers, maar glimlachjes en grimlachjes. In de ogen van mijn favoriete twee wetshandhavers is dat een onvergeeflijke zonde. Want voor humor kan in het leven geen plaats zijn. En gelukkig (zo vonden ze) hadden ze daar zelf geen last van.
Dat men zelfs zichzelf herkent in de doldwaze verhalen die ik op het Internet zette, is een typisch gevalletje "Wie de schoen past trekke hem aan". Niet onbelangrijk: bij mijn weten hebben lezers van mijn pennenvruchten nooit het telefoonnummer van Mind Korrelatie (voorheen Stichting Korrelatie) hoeven bellen voor geestelijke bijstand.
Daar kan men immers terecht voor informatie, advies en hulp wat betreft psychische en/of psychosociale problemen. "Zo erge" dingen zullen daar vast ook wel liefdevol worden aangehoord. Justitiële medewerkers doen er goed aan om die opgeklopte deugklagers door te verwijzen naar waar ze echt worden geholpen. Beter dan vast te lopen in een juridisch doolhof.
Al kezende en schrijvende zijn u en ik daar inmiddels in verzeild geraakt. Niet per se treurig, want aanstonds spat in anekdotes de gekkigheid er vanaf. En dan mag een beschaafd lachje wel?
Maak jouw eigen website met JouwWeb