Publicatiedrift                                                                                                                 De door crime fighter Jostie Fleschentamboer  genoemde titels (in het vorige hoofdstuk) verdienen een toelichting: ze slaan op schrijfsels van mij, rijp en groen door elkaar, relevant en irrelevant. Ze moesten zonder enige onderbouwde argumentatie van deze ijverige rechercheur van het internet worden afgehaald. Zoiets heet censuur opleggen. Waar zijn die teksten:

Komen en verdwijnen

Veel van die gratis providers was een kort leven beschoren. Zonder dat ik er speciaal op lette verdwenen geplaatste artikelen weer net zo makkelijk als dat ze waren geplaatst. Dat viel me vaak pas later op wanneer die providers in het niets waren verdwenen.

 

Winkeldochters

Ooit parachuteerde ik links en rechts teksten op het internet bij diverse gratis providers. Zo testte ik hoe het uploaden werkte en zo kreeg ik alvast een beeld van hoe het er na plaatsing ongeveer uit ging zien. Probeersels dus. De uiteindelijke publicaties hebben voor een deel daarvan maar even op het internet gestaan. Ze werden bijvoorbeeld door mij teruggetrokken, omdat ik er op uitgekeken raakte.

Andere geplaatste stukken bleven onvoorzien langer staan. Zo bevonden zich verspreid over het internet een soort van winkeldochters. Van sommige wist ik het bestaat niet eens meer. Ook niet zelden kapte de provider zijn (gratis) activiteiten. Vandaar dat ik sommige publicaties glad ben vergeten. Die blijken hier en daar in een donker hoekje te zijn blijven hangen. Ironisch genoeg kreeg die rechercheur met zijn verder nutteloze moeite diverse verdwaalde stukken boven water. Het predikaat "smadelijk en lasterlijk" is lachwekkend. Je moet een superparanoïde figuur zien te vinden, die graag spijkers op laag water zoekt. Zo'n talent zou misschien iets kunnen aanwijzen waarvan je denkt "moet dat nou?".

Ondertussen denk ik: hoeveel boeven had hij in dezelfde tijd niet kunnen vangen?

 

Begrijpend lezenU

Zoals bekend is begrijpend lezen een stiefkindje in het basisonderwijs. Die rechercheur liet dat overtuigend zien. Volgens mij is hem alle ironie in de teksten ontgaan. Gelet op zijn zwakke commentaar dat "het zo erg was" moet er worden gevreesd dat hem als kind nooit Sprookjes van Grimm zijn voorgelezen. Dat is pas erg! Moord en doodslag, bedrog en diefstal… Ga er maar aan staan

De schreeuwerige producenten van braaktaal op de sociale media zouden zich schamen voor de kritische geluiden in mijn teksten. In hun ogen ben ik maar een zacht ei doordat ik Rotstreken Beschrijf met een milde woordkeuze. Dat maakt de beschreven feiten natuurlijk niet minder erg. En dat, naarstige speurder Fleschentamboer, dat is nou pas echt "zo erg".

In Rare Portrettengalerij krijgt u een indruk van de door mij geproduceerde zogenaamd aanstootgevend teksten. Allemaal "zo erge" anekdotes. 

 

Weg met de Grondwet 

(als die niet goed uitkomt!)  

Redactie van verhalensites plaatsen bij ingezonden werken wel eens een typeaanduiding zoals "historisch", "maatschappelijk" of "fantasie". Die aanduidingen bereiden behulpzaam de zoekende lezer voor op wat hem staat te wachten. Bedoeld om zij achteraf te voorkomen.

Die hulp heeft Jostie bij het lezen niet geholpen. Beschrijvingen als "ironie", "satire" en/of "humor" leken hem te zijn ontgaan.                                                         

En dan die Rietje... bij haar bestaat het sterke vermoeden dat haar het humor-gen ontbrak. Geen lachebekje. Precies haar vlak uitgestreken, uitdrukkingsloze moeder Katlien. In Rare Portrettengalerij steelt die de show met haar rare streken. Voor wie het allemaal te snel gaat:

 

Rietje = Robbie

Niet al te subtiel heb ik laten doorschemeren, dat die juffrouw van het Openbaar Ministerie, Rietje dus, identiek is met het meisje Robbie. Voor wie de draad kwijt is: dat is de dochter is van het lesbische stel Katlien en Ankie. Het kind Robbie is in deze verhalen dus de volwassenen Rietje. Maar dat had u natuurlijk allang door…

Sommige details zijn noodzakelijk, om de opwinding te begrijpen over onthullingen betreffende haar herkomst. De dames, twee zeer van zich zelf overtuigde typen, meenden de wereld in hun zak te hebben, maar voor dit kunstje hadden ze toch echt een man nodig. Rietje hoeft zich niet te schamen, dat Katlien en Ankie gebruik hebben gemaakt van een beschikbare  zaaddonor. Wat kennelijk niet bekend had mogen worden waren de minder fraaie trucs, die de dames er op nahielden. Je zou die kunnen samenvatten met zaadroof. Onder valse voorwendsels hengelden ze nog meer zaaddonaties binnen. Dat is door mij meer of minder discreet beschreven, maar dat mocht blijkbaar niet bekend worden.

Die andere website "Rare Portrettengalerij" bevat tegelijkertijd vermakelijke als tragische anekdotes daarover.

 

Waar wringt de schoen?

Die Jostie schijnt bij het lezen van mijn ludieke schrijfsels iets of iemand te herkennen. Vermoedelijk heeft hij een wantrouwend karakter. Ik filosofeer ook maar wat... En dan, ja dan is een stok makkelijk gevonden om de hond te slaan. Zolang het nobele karakter van die zaad expeditie wordt beschreven is het allemaal koek en ei. Maar bij het onthullen van een aantal rottige trucjes om de zaaddonor van zijn zaad af te helpen, kijk… Dat mag niet worden beschreven.

Zijn vermoedelijk persoonlijke band met Rietje zal hem hebben aangemoedigd om "op te treden". Dat is speciaal politiejargon voor de absurde aankondiging dit schrijvertje eens goed te grazen te nemen. Dat "optreden" zou uiteindelijk een sneue act blijken te zijn van een matige artiest. Het hoogtepunt in die act is: de verdwijntruc, het op geheimzinnige wijze verdwijnen van de  absurde aangifte. Zoals beschreven: die aangifte kon zich makkelijk tegen de aangevers keren. Daar viel juridisch heel erg veel aan te merken. Vandaar dat er 11 jaar lang niets is gedaan…

Dat die Jostie en die Rietje iets met elkaar hebben lijdt nauwelijks twijfel. Samen hebben ze een affaire bedacht van smaad en laster. Daaromheen hangt een weeë walm van "Het belang van de kindertjes".  Die mogen vooral niet weten waar ze vandaan komen. Stel je voor dat die kinderen anekdotes van mijn hand onder ogen krijgen. Dan zou wat beroering kunnen geven.

Het alternatief is dit: zonder die mogelijke beroering worden de kinderen vanaf het prille begin zvolgestopt met misleidende sprookjes. Terwijl elk kind recht heeft te weten waar-ie vandaan komt.

 

Selectief lezen                                                                                                                                                                     Jostie deed maar wat; in elk geval zat goed lezen daar niet bij. Want diverse van de door hem genoemde titels (zie vorige pagina) slaan als een tang op een varken.  Die hebben helemaal niets te maken met zijn eventuele rare familietoestanden. Want daarover gaat die smaad en laster natuurlijk. Ik snap het wel, want als je geen zin hebt om iets grondig te onderzoeken en moeite hebt met begrijpend lezen, dan is het veel makkelijker om gewoon alles wat je tegenkomt te noteren.

Dit is het zogenaamde "hagelschoteffect":  er is altijd wel een kogeltje raak! Dus handig om een lijst met alle publicaties op te stellen. Gewoon censuur toepassen op alles weg censureren. In Moskou smullen ze van dergelijk kordaat handelen (in passend jargon: "optreden").  Ongeacht waarover ik schrijf, ik diende mijn klep te houden. Dat is een klassiek voorbeeld van schending van uitingsvrijheid.

Maar bewijs dat maar eens, harrem. Wel, dat heeft Jostie zelf al gedaan d.m.v. de door hem ondertekende brief  op pagina 36.

 

Rommelen met de Grondwet 

Nou is dit zo'n 11 jaar geleden. Maar rommelen met de Grondwet kan nog steeds. Zoals ik 11 jaar geleden al vreesde kan een dergelijke schending - zo tussen neus en lippen - op een andere plaats en bij andere mensen ook gebeuren. Ik stipte het hiervoor al aan, maar inmiddels kunt u zich vergapen aan een interessante ambtelijke misstap.