Verhaalhalen

Inleiding, tevens aanleiding  

in 2012 werd ik verrast met een aanklacht wegens smaad en laster op het internet. In een weinig transparante brief van de Amsterdamse recherche in de persoon van rechercheur Jostie Fleschentamboer werd ik gesommeerd op te draven voor een verhoor.

Deze speurder werd op zijn beurt weer aangestuurd door een enigszins grillige crimefighter. Voor zover ik heb kunnen nagaan: Rietje Buigsaem, medewerkster bij het Openbaar Ministerie, de gebelgde persoon achter de aanklacht tegen mij.

Samen vormden ze een soort van merkwaardige "woke"- brigade. Strijdend voor deugdzaamheid (en eigenbelang). 

Aanleiding was een aantal publicaties van mijn hand. Vaagheid ten top, want ik had geen idee waar het precies over ging. Als pepernoten met Sinterklaas zijn in de loop der jaren allerlei lullige stukjes van mij op het internet verspreid. Ik belde die politieman om een toelichting te vragen op zijn vage uitnodiging. 

Ik wilde wel eens weten waar die opwinding vandaan kwam over een paar onschuldige, al dan niet grappig bedoelde teksten. Niemendalletjes… Niet meer dan dat. Nou ja, het kan zijn dat de kern van waarheid in satires sommige mensen niet aanstond. In de reeks hierna volgende anekdotes lijkt dat vermoeden op zijn plaats te zijn.

Uiteindelijk werden het twee boeiende telefoongesprekken, maar dat werk ik later uit! Ik doe nogal luchtig erover dat je eventjes naar de politie belt. Dat bleek eenvoudiger gezegd dan gedaan… Voordat ik die Jostie sprak moest ik een telefonische hobbel nemen. Men bleek ene Mies, een snauwerige potteuze telefonische uitsmijter, in dienst te hebben wier taak het was je op agressieve toon af te blaffen en af te poeieren. Die ogenschijnlijk simpele route van communiceren leidde me naar een warrige chaos. Raardoenerij bij Justitie geeft de simpele burger geen veilig gevoel.

Maar als ik even voorbij ga aan die janboel, dan spring ik hier meteen over naar het eerste telefoongesprek. Dat lukte, omdat recherzeur Fleschentamboer mij - na mijn eigen mislukte pogingen - zelf terugbelde. Toch wel aardig van hem:

Telefoongesprek

Meteen in het eerste telefoongesprek hekelde Jostie Fleschentamboer de door mij gepubliceerde smeuïge situaties. Naar zijn mening diende de mensheid te worden behoed voor de vreselijke uitingen in mijn stukjes op het internet. In samenspraak met "iemand van het OM" was hij op pad gestuurd om mij het zwijgen op te leggen. Want wie denk ik wel dat ik ben.

Wat mij meteen trof was dat hij met die mysterieuze "iemand van het OM" een privéband leek te hebben. Voor objectief speurwerk lijkt mij in die functie zo'n privérelatie onwenselijk! In ieder geval ontstond de indruk dat hij - in de tijd van de baas - een privéklusje opknapte. Maar zoals gezegd… Het was maar een indruk. Maar met die indruk moest ik het wel doen…

Censuur

Nog voordat het eigenlijke verhoor plaatsvond, legde hij mij telefonisch maar alvast censuur op.

Dat kan helemaal niet, zult u zeggen. Het was inderdaad een stug staaltje "lak hebben aan de Grondwet". 

U zou nu het hele tussenstuk kunnen overslaan om u te vergapen aan de opmerkelijke opsporingstechniek van die rechercheur: Hoofdstuk 36 "De Val". Hij bevestigt namelijk de mij opgelegde censuur per e-mail! Een gevalletje ambtsmisdrijf dus. Maar zonde als u daar meteen gaat kijken, want in de hiernavolgende anekdotes krijgt u een zeldzaam inkijkje in het reilen en zeilen van ons opsporingsapparaat.