Vanwege de samenhang van deze site met Rare Portrettengalerij nog wat over de laatste. Daar vormen kinderen de treurige garnituur bij de meest bezopen anekdotes, die ik bijeen heb gesprokkeld.

Verhalen gaan voor een belangrijk deel over wanbehandeling van kinderen. Ik durf het woord mishandeling - hoewel verhelderend - niet te gebruiken, want dan heb ik weer een aanklacht aan mijn broek.

Ik beschrijf gewoon een bizar soort opvoeding, die gebaseerd is op heel persoonlijke eigen interpretaties. Voor zover ze al bestaan, komen theoretische achtergronden uit een of ander simpel leerboekje. Desnoods zelf geschreven...  Met die wrakke kennis slaat men dan aan het opvoeden. "Men"? Dat komt later aan de orde.

Die unieke stijl noemde ik eerder al pedagoochelarisch.

Rietje Buigsaem, de OM-troela, die uit dezelfde schimmige stijlhoek lijkt te komen, zal zich in het kruis getast hebben gevoeld toen ze door mij beschreven mallotigheden las.  Een levenslange ontkenning van haar eigen enigszins gestoorde verleden helpt haar niet. Een aanklacht tegen mij gevolgd door censuur helpt wel, zal ze gedacht hebben. Ondersteunend bewijsmateriaal voor smaad en laster  (concrete feiten dus) ontbrak. Dan maar gewoon over de schrijver heen gaan met een stoomwals leek haar overtuigend genoeg. Dat was geheel in overeenstemming met haar eigen opvoeding. Jammer voor haar heeft verteller Ben daar met zijn neus bovenop gezeten.

Het is als met Hans Christian Anderens sprookje De Nieuwe Kleren Van De Keizer... Wie durft in dat sprookje de keizer te vertellen dat hij in Adamskostuum loopt? Hij is immers zo verguld met zijn nieuwe outfit. Het is uitkijken met wat je zegt over iets dat duidelijk waarneembaar is.  Je krijgt zo de klerenpolitie op je nek... 

Wat dat betreft, voel ik me net dat naïeve jochie in de menigte, dat toen de keizer langs paradeerde luidkeels riep dat hij in zijn blote reet liep. Wel, dat roep ik al in eerdere weinig verhullende verhalen (met als resultaat een vermakelijke aanklacht).