Zonder zelfreflectie

Mijn verzameling anekdotes is gebaseerd op ontmoetingen met mensen, die zich (op zijn zachtst gezegd) lachwekkend gedroegen. Om de roemruchte recherzeur Fleschentamboer maar eens te citeren. Wat ik schreef was "zo erg"...  Maar toen bleek, dat "zo erg" niet sloeg op de beschreven malloten. Hij vond het feit dàt ik enigszins kwalijke handelingen openbaarde  "zo erg". 

 

Trekpop

Deze speurneus is eigenlijk de trekpop van "iemand bij het OM". Met die laatste uitdrukking duidde hij steeds een persoon aan, die vanuit een privémotivering de jacht had geopend. Deze Rietje Buigsaem gaf hem achter de schermen regieaanwijzingen. En... niet te vergeten: ze waren privé erg dik met elkaar.

 

Misleidend

Wat hij "zo erg" noemde, zou logischerwijs passen bij door mij beschreven klotestreken. Die rottigheidjes leken hem echter niets te doen. Wat hij "zo erg" vond was dat door mijn schuld alles (familiegeheimen?) op straat lag. Kennelijk is niet iedereen enthousiast over de vrijheid van meningsuiting. Er bestaan niet voor niets doofpotten.

 

Humor zoek

Normaal gesproken werken "zo erge" misdragingen - als ze maar krankzinnig genoeg zijn - bij een willekeurige lezer op de lachspieren. Van de 583 menselijke spieren had Sherlock Fleschentamboer deze nu net niet. Hij leek een fanatieke dienstklopper te zijn, die politie- en justitieapparaat optuigde voor een privé klusje. Een gevalletje nepotisme (vriendjespolitiek)? Daar het lijkt er wel op (vriendin Rietje Buigsaem!).

 

Aanleiding

Interessant is dat twee functionarissen binnen Justitie het schaamrood op de kaken kregen na lezing van mijn teksten. Een gevalletje van wie de schoen past trekke hem aan. De in de anekdotes beschreven misselijke streken werden geleverd door de lesbische dames Ankie en Katlien. Die namen duiken zo af en toe op in mijn teksten. Kennelijk waren Jostie Flessentamboer en Rietje Buigsaem nauw bij hen betrokken. In ieder geval herkenden ze iets dat ze maar al te graag onder het vloerkleed veegden.

Jostie was politieman. Rietje zat bij het OM. Het zag er naar uit dat zij in haar functie aan hem instructies gaf. Als je niet beter weet ziet dat er zakelijk uit, maar die twee hadden privé ook iets met elkaar. Wat te denken van bijvoorbeeld samen kinderen hebben?  Juist die moet je onwetend houden als er rare familiegeheimen bestaan... Zo te zien waren er verstrengelde belangen.

Is dit al raar genoeg? Als het heel raar wordt zal het wel niet waar zijn, denk je als lezer al gauw. De Italianen hebben een treffend gezegde:

                    se non  è vero è molto ben trovato (als het niet waar is, is het heel mooi gevonden).

 

Het kwaad onder ons

Ankie en Katlien excelleerden in het beschadigen van een medemens. Wat verminkte kinderzieltjes moet je niet uitsluiten. Volgens deze twee zelfverklaarde ster-opvoeders staat hun wreed eruit ziende handelen in het teken van  hun pedagogische overtuiging. Zeg daar vooral niets van, want als simpele leek heb je natuurlijk helemaal geen weet van dat soort zaken. Zij wisten alles, echt alles van kinderen.

Wat te denken van huns leus "we doen het voor het kind". Die uitdrukking lag bestorven in hun mond. Onder het mom van dat ze het belang van hun kind dienden haalden ze de vreselijkste dingen uit. Als je het niet doorhad, zou je onder de indruk kunnen raken van hun geclaimde (ortho)pedagogische  en psychologische talenten.

Opmerkelijk blijft dat ze zelf helemaal niet in de gaten hadden hoe kolderiek ze waren. Ze vraten krankjorume dingen uit met een ernst, die een betere en eerlijker zaak waardig zouden zijn. Een inwendig stemmetje dat hen aan het twijfelen zou kunnen brengen ontbrak. De dames waren niet vertrouwd met het begrip geweten.

 

Achter het kwaad: iets amusants

Gedachtesprongetje: Roals Dahl, de door mij bewonderde schrijver, lukte het de lezers te laten schaterlachen met twee fictieve rotzakken. Ik bedoel het boosaardig echtpaar De Griezels ("The Twits").  Je zou ze in het echt niet graag tegenkomen, maar de amusementswaarde van dat stel in het gelijknamige boek is groot. De combinatie Katlien en Ankie is, zij het op andere punten, op een vergelijkbare manier weerzinwekkend en tegelijkertijd vermakelijk.

 

Satire

De (amusante) k*tstreken van dit genadeloze duo niet opschrijven? Ik mag de mensheid toch niet onthouden hoe inventief de menselijke geest is. Ook in zijn boosaardige vorm. De vindingrijkheid van deze twee dames blijft je verbazen als je in Rare Portrettengalerij over hun slinkse foefjes leest (die site staat nog in de steigers).

De beschrijvingen van dat duo nemen satirische vormen aan doordat ze zo tevreden met zichzelf zijn. Dat krijgt iets koddigs,