Rare brief

Als eenvoudige burger kun je een prooi worden van de Letterpolitie. Het begon met de ontvangst van een brief met het logo van de politie. Daarin werd ik gesommeerd om op zekere dag te 17:00 uur te verschijnen op een Amsterdams politiebureau. Daar zou ik worden verhoord door rechercheur Jostie Fleschentamboer. Niemand minder!

Verdenking

Ik zou worden verhoord als verdachte van "smaad en laster op het internet". Een mijlpaal: ik was officieel erkend als cybercrimineel. Holleeder kan inpakken want hier is een topcrimineel in opkomst. Er was - speciaal om mij te klissen - een taskforce opgezet! 

Om mij grondig te laten verhoren moest er een logistiek probleem worden opgelost: het politiebureau bevond zich in een ver gelegen buitenste buitenbuitenwijk van Amsterdam. Ergens in de weilanden, zo nieuw dat zelfs Google Search het niet kon vinden. Laat staan dat ik op het internet zou moeten kunnen terugvinden hoe je er met het openbaar vervoer moest komen.

Deze beschrijving is natuurlijk wel van een paar jaartjes geleden … Uit 2012 om precies te zijn.

Logistiek

Was er überhaupt al openbaar vervoer naar die drassige weiden en open vlakten? Tomtom bleek daar ook de weg niet te kennen. Taxivervoer stond nergens genoemd.

Ik woon honderden kilometers daarvandaan in een slaperig, noordelijk gelegen stadje Zzz... Conditioneel ben ik geen vierdaagsemateriaal dus zo'n reis moet je goed voorbereiden als er geen bushalte voor de deur van het politiebureau staat. Ik rijd geen auto meer sinds mijn rijbewijs is afgepakt. Door compleet versleten knieën kan ik de pedalen onvoldoende bedienen. Vandaar dus; niet omdat ik ladderzat achter het stuur ben aangetroffen. Dat is weer een ander verhaal. 

Ik ben volledig afhankelijk van het openbaar vervoer. Daarbij behelp ik mij goed met een wandelstok en eventueel rollator. Laat mij maar schuiven… Ik kan vrijwel alles alleen afhandelen, maar dan moet ik wel enig inzicht en kennis hebben van de situatie.

Mobiliteit

Stoere jongens, ferme knapen vinden mij natuurlijk een slappe deegsliert. Toch vind ik het bespreken van enkele obstakels op weg naar een verhoor gerechtvaardigd. Voor de geschiedschrijving en de dieper geïnteresseerde lezer eventjes dit: ongetwijfeld kent u soepel wandelende hoogbejaarden. Ik ook, die lopen mij er met gemak uit. Maar helaas zie ik in de spiegel geen geoliede loopmachine meer. Onze Lieve Heer heeft daarom het Openbaar Vervoer en peperdure taxi's geschapen.

Ik zinspeelde hierboven al op de bijzondere ligging van dit politiebureau, een negorij In het Amsterdamse buitengebied. Het leek daar verstoken te zijn van alle gebruikelijke voorzieningen. Een forse wandeling lag in het verschiet. Vandaar mijn belletje naar rechercheur Fleschentamboer, de ondervragingsspeurder.  Die zat niet op zijn plaats. De telefoon werd aangenomen door een rechercheuse met een kanonharde stem.  Daarachter vermoedde ik met enige inspanning - een vrouw: jawel, de hierboven genoemde Mies Katzenpiesz. Het werd een onaangename ervaring, maar tegelijkertijd een onverwachte en unieke kans om een raar verhaal te noteren. Achteraf moet ik die Miesepies dankbaar zijn. Zoals zij zich gedroeg (misdroeg) kan Ik niet verzinnen.

                                                                                                                        Bulderbast

Volgens Wiki Woordenboek voldeed ze  aan de beschrijving van een bulderbast. Prachtig woord met deze betekenis:

 ”iemand die luide raast, tiert, buldert of op andere manier op luide wijze haar onvrede uit”

Van die brulboei kreeg ik nauwelijks kans om een vraag te stellen. Laat staan om wat uit te leggen over mijn mobiliteitsprobleem. "De politie is je kameraad"-vriendin Mies deed niet aan antwoorden. Maar ze was hartstikke goed in tieren. Zie bladzijde 26b.

Achtergrondinformatie

over waarom ik "nou zo moeilijk deed"... Want wat was er mis met die uitverkoren dag?

Op zich niet interessant, maar wel essentieel: reizen naar een ver afgelegen afspraakpunt voor een raar verhoor is op zichzelf al een obstakel. Maar soms zijn er prioriteiten, die buiten jou om opduiken:

ik was in afwachting van een (derde) oogoperatie. Daarvoor diende ik stand-by te zijn, want een oproep van het ziekenhuis kon als uit het niets plotseling komen. Dan was er een plaatsje in de behandelingslijst vrijgekomen. Daarop moest ik snel reageren anders kon ik weer aansluiten in de rij wachtenden. Ze zeggen wel eens dat je een oogje dicht moet knijpen… Nou, dat was bij mij eigenlijk continu het geval.

Goede voorbereiding

Dus het leek me alleszins gerechtvaardigd om over het uitstapje naar Amsterdam- in-de-bushbush te overleggen.

In verband met die rare uitnodiging en de bittere ervaring met die onwillige Mies Katzenpiesz had ik inmiddels contact opgenomen met liefst drie strafpleiters. De eerste advocaat wees erop dat dat verhoor op elke plek in Nederland door elke politiefunctionaris kon worden gedaan. Dus ook in mijn slaperige stadje Zzz... Daar moest een koddebeier te vinden zijn, die dat kon doen.  De noodzaak van een verhoor in Amsterdam ontbrak. Ook een individuele sessie met Jostie Fleschentamboer met zijn privépijnbank waren niet nodig.

De noodzaak van een verhoor in Amsterdam ontbrak volledig! Zo waren er meer vreemde dingen...

Dus

• waarom uitgerekend helemaal aan het eind van de werkdag? En
• waarom per se door Speurneus Jostie?                                                                                                                                                         

Daarvoor bestaan interessante verklaringen, die doen denken aan onzuivere motivaties.

Ik loop vooruit op de gebeurtenissen... Verderop zult u zien dat rechercheur Fleschentamboer per se zelf het verhoor wilde doen. Collega's had hij medegedeeld er buiten te blijven. De kritische lezer vermoedt natuurlijk meteen dat daar een heel interessant motief achter kan zitten.