Voor kleingeestigheid zou zo'n

metertje moeten bestaan...

Wokie wokie

De zuinige informatie van Jostie Fleschentamboer, gepaard met bespottelijke  geheimzinnigdoenerij, trok juist de aandacht naar wat hij liet doorschemeren:

Rietje Buigsaem = Robbie.

Klaagster = medewerkster bij het OM.

Een gokje, want ik verzin dit ter plekke. Laten we dit een hypothese noemen; dit rare verhaal moet uitwijzen of die hypothese klopt. Als het niet klopt heb ik het absurdisme verrijkt met een mallotig  verhaal. Als het wel klopt, wel… dan precies hetzelfde. 

Rietje/Robbie

Als kind was ene Rietje het treurige onderwerp in diverse van mijn anekdotes.  In die betreffende anekdotes gaat ze onder de werknaam Robbie. Zij is een merkwaardig kind. Het summum van tragiek is dat ze (inmiddels als volwassene) nog steeds niet door heeft dat ze – als Robbie - onderhevig was aan een experimentele opvoeding! Ze was onderdeel van een weidsere protestactie van de moeders. Niet dat ze het zelf zo zou hebben ervaren.

Moeders

Meermalen beschreef ik - verspreid over het internet - een lesbisch stel, dat Moedertje-en-moedertje speelde. De een (Katlien) was biologische moeder, de ander  (Ankie) "meemoeder", de would be mama. Ach, in die kringen kennen ze de leukste aanduidingen voor ongewone zaken. In dit geval kenden ze allebei ongewoon infame rotstreken. Om rechercheur Jostie te parafraseren... dát waren nou eens echt "zo erge dingen". 

Uit de doofpot

Wat ik niet had mogen onthullen is dat het vindingrijke duo Ankie en Katlien - onder valse voorwendsels  - ene Ben van 't Padje zijn zaad had afgetroggeld. Zaaddoos Ben is een onaangename suflul, maar ook die heeft recht op een menswaardige behandeling.

Het rare personage Ben wordt trouwens later nog ingezeept en geschoren op Rare Portrettengalerij.  

Door mij behandelde onderwerpen blijken super taboe te zijn. Zoals over lesbiennes die een zaadripdeal plegen. Kennelijk voelde Rietje Buigsaem zich aangesproken. Problematisch wordt dat zij en Jostie een functie binnen justitie bekleedden die uiterste objectiviteit vereist.  Waarin ze niet slaagden.

Bedankt voor het leven

Robbies/Rietjes dankbaarheid voor Bens geschenk (namelijk het leven, dat hij haar had gegeven) toonde ze 25 jaar later op aparte wijze. In de vorm van de aanklacht, waarover we het nu hebben. Fraai theatraal omschreven als  smaad en laster door de biograaf van haar vader. Ik, uw dienaar dus.

Voorkeur

Rietjes (Robbies) voorkeur gaat uit naar een vals familiesprookje. Liever de Katlien-en-Ankie-lulkoek dan waarheidsgetrouwe, nauwkeurige details. Mijn stukjes weerspiegelen de authentieke familiegeschiedenis. Het staat Rietje uiteraard vrij te geloven wat ze wil, maar die keuze verandert aan de historische feiten niets.  De schrijver de mond snoeren is symptoombestrijding. Doel van de aanklacht tegen mij is: voorkomen dat  de historisch feiten bekend worden.

Lezen?

Het bleek dat de politieman alleen maar oppervlakkig aan mijn teksten had gesnuffeld. Hij kon (toen ik hem aan de telefoon had) namelijk geen concrete details noemen. Dus teksten, die een aanklacht rechtvaardigden. Hij noemde links en rechts wat willekeurige publicaties, zelfs als ze helemaal niet sloegen op Robbie en haar vileine moeders. Wat krijg je als je ze niet echt leest? 

Die teksten moesten er allemaal af van Jostie. Op die manier zaten de aanstootgevende er uiteraard ook bij. Een aanwijzing, dat als het ooit voor de rechter zou komen hij verschrikkelijk zou schutteren. 

Begrijpend Lezen is al een struikelblok. Tel daarbij op: het gemis van kunnen relativeren. Ik besloot hem een handje te helpen: op mijn verzoek plaatste hij wat titels in een e-mail, met daaarbij zijn opdracht -  aan mij - die teksten van het internet  te verwijderen. Ik moest hem terug e-mailen of en wanneer ik gevolg had gegeven aan zijn sommering de teksten te verwijderen. De lezer, die zich niet kan bedwingen: zie hier zijn e-mail.

Ik heb het doorgespeeld naar mijn advocaat en de rechercheur, maar geen gevolg gegeven aan de  onrechtmatige opdracht.  

Ik vermoed dat Jostie Fleschentamboer met die "iemand van het OM" in conclaaf ging. Die zag toen pas wat voor  (blunder)e-mail hij mij had gestuurd...  Zij zal zich een hoedje hebben geschrokken, want als juriste had ze meteen door dat er een ambtsmisdrijf was begaan toen die een rechercheur zo los uit de hand censuur oplegde. Met schriftelijk bewijs, kan het nog overuigender?