33. Op de bodem van...

                                      het Zwarte Gat

 

Waar of niet waar

De lezer met enige onderzoekingsdrift wordt uitgenodigd te kijken op Rare Portrettengalerij. Die site staat nog wel in de steigers.

Daar is de bron te vinden van de sneue aanklacht tegen mij: anekdotes (in wording) over ranzige situaties, die een normaal mens niet kan bedenken. Het zijn beschrijvingen naar de natuur.

In wezen producten van gewoon waarnemen en noteren wat je opvalt. U en ieder ander kan het ook; het verschil is, dat ik het ook werkelijk deed. Juist dàt wordt mij kwalijk genomen want wat denk ik wel? Dat dit misschien een vrij land is of zo? Ben je helemaal gek geworden, harrem, om (nog erger!) te publiceren wat familiegeheim moet blijven? Steek je uitingsvrijheid maar in je reet.

Ofschoon ik (of doordat ik) een olijke draai gaf aan mijn rapportages ervoeren deugmensen mijn pennenvruchten als smadelijk en lasterlijk. Daar hangt een paranoïde zweempje omheen. Wie weet denken ze zelfs  dat Bill Gates achter een complot zit dat door mij wordt onderhouden in malle anekdotes.

Wellicht behoor ik in het geheim tot de Reptielmensen. Kortom, voldoende stof om tegengas te geven voor wie zich aan mijn schrijfsels stoort. Maar... helaas niets van dat alles. Hupsakee, veel makkelijker is aangifte doen wegens eigen gestoorde belevenis. Nou, dan bevinden we ons nu in deze situatie.

 

Roald Dahl

Verbazingwekkend wat de menselijke geest vermag. De door mij bewonderde  (kinderboeken)schrijver Roald Dahl, demonstreert dat meesterlijk. De meest absurde situaties, die hij beschreef zijn ontsproten aan zijn rijke fantasie. Heel amusant voor kinderen èn volwassenen! Nooit kwam er een veldwachter achter hem aan om hem te censureren. Iemand met zo'n extreem laag gevoel voor humor kom je waarschijnlijk niet tegen binnen een politiekorps.

Jostie en Rietje zouden opknappen van een stukje Roald Dahl lezen. In plaats van zich wentelen in zelfbeklag  en ach-en-wee en o-zo-erg roepen.                                                      

 

ik ben niet begiftigd met Roald Dahls rijke verbeeldingskracht. Niettemin nam ik  vergelijkbare bizarre situaties waar. Die bestaan kennelijk echt... Een kwestie van gewoon om je heen kijken, opschrijven wat je waarneemt en wachten tot er een crime team achter je aan hobbelt. Wat nu als iets ongeloofwaardig knettergek is?

Bij Roald Dahls verhalen denkt de lezer ogenblikkelijk "dat kan niet waar zijn!"… De personages in de door mij opgetekende anekdotes lijken te zijn weggelopen uit een boek van Roald Dahl. Maar zo heel anders dan bij hem bestaan sommige doorgedraaide malloten daaronder wel. En nu uitbrengt in de schoen: overgevoelige lezertjes zal de humor, de ironie ontgaan  in een parodie. Maar het is ook verwarrend voor hen, want in die parodie zitten herkenbare authentieke elementen. Vermoedelijk heeft Rietje Buigsaem die opgepikt.

 

Interpretaties van lezers

Gelukkig zijn er nog meer lezers dan Rietje en Jostie. Door hen wordt er op mijn natuurgetrouwe weergave van krankjorume toestanden op twee manieren gereageerd:

  1. Het gros van de (ik veronderstel intelligente) lezers herkent de ironie en masseert zijn lachspieren. Die vallen me ook niet lastig met niet-onderbouwde aangiften. 
  2. Het is die piepkleine venijnige minderheid, die vermoedelijk ironie-resistent is. Die paar  treurzeurders worden niet gekweld door gevoel voor humor. De zuinig kijkende zure pruimedanten, zeg maar.

Die laatsten, het klaagvolk, schrikt zich vermoedelijk een hoedje doordat ze punten, komma's en feiten herkennen. Voor hen zijn koddig bedoelde verhalen een spiegel waarin ze kijken en waarvan ze schrikken.

De lezers onder hen die iets op hun kerfstok hebben zitten natuurlijk niet te wachten op onthullingen. Stel je voor dat die gek, die harrem, ook nog een musical gaat schrijven of de scenario's voor een jarenlange tv-serie? Dan begrijp ik de gretigheid om mij de mond te snoeren.  

Die anderhalve man en een paardenkop, die uitzinnig kwaad worden om onschuldige schrijfsels,  herkennen in de inhoud situaties die  in hun kringen taboe zijn.  Verhalen- verpakt in een grappig bedoeld jasje - kunnen herkend worden als bittere realiteit. Van het soort waar over in familiekring niet werd gesproken. Zoals die  twee ontbijtende beren. Ik zag namelijk twee beren broo... Nu ja, dat werk dus.

 

Aangifte zoek?

Stilte alom… Het ziet ernaar uit, dat de bizarre aangifte wegens smaad en laster in een haastig gegraven gat is weggewerkt. Misschien werd de zonet in gebruik genomen shredder op het politiebureau ermee getest. Zou er sprake zijn van 

  • verdonkeremanen van bewijsmateriaal,
  • zorgvuldige schoonmaakwoede of
  • een dom ongelukje? 

U ruikt al dat er iets niet klopt…

Bent u verbaasd en inmiddels nieuwsgierig naar waarom een crime taskforce binnen Justitie werd opgetuigd om een onnozele scheet, die ergens op het internet werd gelaten, serieus te onderzoeken? In de Rare Portrettengalerij treft u zogenaamde fixxies aan. Een bijnaam, die gebruik voor de personages over wie alle ophef gaat. Creaties van de Lieve Heer of van mij? Je weet het niet, hè.

                            Aangifte zoek... 

        Jostie en Rietje na lezing van anekdotes 

De laatste pagina's van Verhaalhalen komen er nu aan. Als afronding volgen er hierna nog wat pagina's met illustratief materiaal. Daaronder de fascinerende correspondentie van rechercheur Jostie Fleschentamboer. Een kijkje inside de Hermandad.