03. Imaginaire gevaren

Tere zieltjes

Om een rondje lezen te doen op de sociale media moet je een beetje eelt op je ziel hebben.   Absurd  is het daarom dat de pleuris uitbrak toen ik iets kritisch – met een olijke twist - schreef over k*tstreken. Niet op de bekende sociale media, maar op ordentelijke websites, die verhalen herbergen.

Met een knipoog beschreef ik een soort gezin. Geen Addams-family of welke andere leuke tv-familie ook, maar een in elkaar geflanste club mensen. Bijzonderheid: de beschreven situaties zijn weliswaar authentiek, maar de door mij opgevoerde personages bestaan niet echt. Zij werden gecreëerd aan de hand van wel bestaande reële voorbeelden.

 

Een potje 

Naar het leven opgetekend, beschreef ik hoe twee lesbische moeders een verbijsterend potje maakten van de opvoeding van hun kind(eren). Ze leverden een voortdurende strijd tegen de maatschappij die lesbiennes discrimineerde. Zo waren Ankie en Katlien (want zo heten ze hier) dagelijks bezig met genoegdoening te vragen voor hun succesvolle onderneming: 

Als lesbiennes, tegengewerkt door de gevestigde orde, waren ze er toch maar mooi in geslaagd om buiten het gangbare circuit een kind op de wereld te zetten. Dat gangbare circuit betreft fertiliteitsklinieken, die hen behoorlijk hadden tegengewerkt. Althans zo hadden ze dat beleefd. De indruk bestond dat ze (als ze al werden ingeschreven voor een behandeling) helemaal onderaan een lange wachtlijst kwamen te bungelen. Zo verspilden ze kostbare jaren.

Prima dat ze lesbisch waren en hulde voor hun potteuze strijdbaarheid. Bekroond door de hulp van een man een jampotje-met-sperma.

Uiteindelijk gezegend met een dochtertje realiseerden ze zich dat er ook nog een biologische vader was. Die zagen ze als een uitbraak van een nare ziekte, waartegen krachtige maatregelen moesten worden genomen. Tegen... ja tegen wat? En dan steekt hun paranoïde natuur de kop op.

Absurd

De genoegdoening die ze eisten van de pot–onvriendelijke maatschappij  kreeg een eigenaardige vorm:

schietschijf bij uitstek werd de vader van hun kroost. Die was immers afkomstig uit die vijandige buitenwereld toen hij hun zorgvuldig bewaakte grens overstak. In het meest gunstige geval valt een gulle zaaddonor na zijn daad dood neer. Hun zaaddonor ging echter door met leven. Zelfs bezocht hij zo af en toe zijn nakomeling(en). Ontzettend hinderlijk natuurlijk. Waarbij aangetekend dat dit volgens afspraak gebeurde, maar in de praktijk bleek dat minder leuk. Wat zou je er aan kunnen doen?

 

Oplossing

Juist op dat punt hadden de dames een meesterlijke strategie ontwikkeld. Hem om zeep brengen vonden ze zo'n gedoe; je moet allerlei troep opruimen en zo. Gelukkig kenden ze methoden om zo'n man kapot te maken.  Potentiële moeders die ook de biologische vader van hun kind graag ver weg willen houden: lees daarover in de komende anekdotes en huiver. De dames Ankie en Katlien doen de lezer voor hoe je met enige creativiteit van zo'n inmiddels nutteloze man af komt. 

Op de site Rare Portrettengalerij verzamel ik voorbeelden van de waanzinnige spooksels die in hun brein ronddoolden. Dat betrof bizarre scenario's waarin de donor als het ware het kind inpikt. Al gauw hadden ze de ideale oplossing voor dit probleem: ervoor zorgen dat het kind/de kinderen een bloedhekel aan hun donor zouden krijgen.

Toepasselijke spreuk:

Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.

Paranoïde trekjes

De dames streden tegen muizenissen, angsten over wat die vreselijke man allemaal niet kon doen.

Soms konden ze de slaap niet vatten als ze dachten aan toevallige, spontane ontmoetingen van de donor met het kind op het dorpsplein.

Of dat hij foto's van het koter/de koters maakte, ze verspreidde en er grof geld aan verdiende.  Of nog erger: hij zou het kind wel eens kunnen kidnappen! Hun wantrouwende kijk op de maatschappij had iets absurds. Zij leken te denken dat (zoals bij koningskinderen) er een markt bestaat voor foto's van dat ene wurm. Zo leefden deze twee supermoeders in een imaginaire wereld met zelfgekweekte monsters. In hun huis zinderde het van paranoïde waakzaamheid. 

Mijn beschrijvingen van schijnen kwetsend te zijn geweest. Een aanklacht wegens "smaad en laster" bleef niet uit. 

Waar het piept en kraakt rondom die aanklacht is dat dit tweetal voor hun beroep op de geschiktste plek zaten binnen Justitie. Een aanklacht was zo in elkaar gedraaid.