Geschiedenis tot hier 

Ik blijf vandaag (ik schrijf dit op Dierendag 2023) een beetje hangen in de dierenmetaforen. Na verslag te hebben gedaan over overtuigend broodjes smerende beren kreeg ik twee justitiële fanatici achter me aan.  Dat van die beren had ik (volgens hen) nooit aan de grote klok mogen hangen.  Aldus hun aangifte tegen mij in 2012... Kennelijk hadden zij privéberen.

Sedertdien wacht ik - inmiddels ruim 10 jaar - nog steeds op de onderbouwing door feiten van die aangifte. Het is een wettelijk recht dat iemand die is aangeklaagd ordentelijk wordt geïnformeerd op grond waarvan. Zonder dat resteert er alleen maar zoiets vaags als de aantijging "smaad en laster". Bij ontbreken van stevige bewijslast en onderbouwing zegt die hele idiote actie alleen maar wat van de gemoedstoestand van de aangever/aangeefster. Kennelijk een overgevoelig, humorloos typetje. 

Wat zit er achter die oorverdovende stilte? Die ernstige aanklacht is nooit verder uitgewerkt. Een officieel geregistreerde aangifte kan niet zomaar verdwijnen. Er bestaat een (allerminst vaag) vermoeden dat zeker iemand er belang bij had die aangifte tegen mij weg te poetsen. Aannemelijk is dat de aangevers te laat hadden ontdekt dat ze zich schuldig hadden gemaakt aan het openlijk schenden van de Grondwet. (Dat wordt geïllustreerd met twee brieven in Hoofdstuk 36: De Val). Er hing rondom die mallotige aangifte een walm van ambtsmisdrijf. En toen opeens: doodse stilte...

Verklaring: ze begonnen ogenblikkelijk hun eigen hachje te redden toen ze zich op een zeker moment realiseerden dat ze buiten het potje hadden gepiest. Maar toen was het te laat. Ik had de bewijslast inmiddels binnen: 2 brieven, met een ondoordachte inhoud. Losjes uit de hand over de telefoon eventjes censuur opleggen is namelijk een doodzonde in ons rechtssysteem. Ik heb die geschoffelde actie ondervonden! Probleem opgelost zult u denken; van die twee (plotseling zwijgzame) ambtenaren ondervind je geen last meer, harrem.

Maar... pas op: iedere andere burger kan alsnog slachtoffer worden van vergelijkbaar ambtelijk wangedrag. Namelijk als Rietje Buigsaem en Jostie Fleschentamboer er een gewoonte van gaan maken. U weet het: het is vandaag Dierendag dus kom op met die metafoor:. dit is een gevalletje "Roze Olifant in de Huiskamer". Niemand ziet wat, niemand zegt wat, maar ondertussen…

Rietje kan stug in haar leven doorgaan met haar wonderlijke familiegeschiedenis te wissen. Naar alle waarschijnlijkheid herkende zij in mijn beschrijvingen van rare lieden enkele nauw aan haar verwante personen. Alle reden om deze zondagsschrijver de mond te snoeren... Er is om dat te bereiken onmiskenbaar ambtsdwang uitgeoefend.

Doen alsof je die Roze Olifant niet ziet betekent echter niet dat hij niet bestaat. Waarom anders die wanhopige poging een schrijver monddood te maken? 

Schone schijn vs. harde realiteit

Als een nachtkaars...

Jostie en Rietje lijken van de aardbodem te zijn verdwenen. Net als de aangifte tegen mij. Ons rechtssysteem laat wegpoetsen van een "aangifte van een klachtdelict" niet toe. Degene die aangifte doet kan deze binnen acht dagen terugtrekken. Daarna beslist de Officier van Justitie wat ermee gebeurt? De aangifte tegen mij, die zo geruisloos verdween is een aanwijzing dat de aangifte uit de hoek van Justitie zelf komt.

Als gezond verstand nog een beetje aanwezig was bij de aangevers zouden ze inmiddels hebben ontdekt dat hun ingebeelde gekwetstheid heel ver weg stond van de realiteit.

Om het verhaal lekker soepel te laten verlopen heb ik het door mij uitgevonden personage Rietje Buigsaem in het verhaal geplaatst. Zoals mijn eerste advocaat al direct vermoeden: werkzaam bij Justitie. Kennelijk op de afdeling Willekeur.

Eveneens kennelijk heeft iemand haar/zijn keutel ingetrokken. Inmiddels ben ik na ruim 10 jaren nog steeds niet  verhoord. Dat lijkt prettig, maar eenmaal geregistreerd als verdachte blijf je dat tot er ooit een uitspraak volgt. Ik vier misschien nog eens mijn koperen jubileum als verdachte.  

Om de weg van de keutel een beetje te begrijpen is er het volgende chronologische overzicht van de melodramatische gebeurtenissen. Zak lekker weg in de kussens van uw comfortabele bank. Zakje chips erbij; daar gaat-ie.

 Voor het geval u de draad kwijt bent: nu in een notendop de doldwaze gebeurtenissen, die hebben plaatsgevonden...