Verhaalhalen

Inleiding, tevens aanleiding  

in 2012 werd ik verrast met een aanklacht wegens smaad en laster op het internet. In een weinig transparante brief van de Amsterdamse recherche in de persoon van rechercheur Jostie Fleschentamboer werd ik gesommeerd op te draven voor een verhoor.

Deze speurder werd op zijn beurt weer aangestuurd door een enigszins grillige crimefighter. Voor zover ik heb kunnen nagaan: Rietje Buigsaem, medewerkster bij het Openbaar Ministerie.

Samen vormden ze avant la lettre een soort van merkwaardige "woke"- brigade. Strijdend voor deugdzaamheid (en eigenbelang).

Aanleiding was een aantal publicaties van mijn hand. Vaagheid daarover ten top, want ik had geen idee waar het precies over ging. Als pepernoten met Sinterklaas zijn in de loop der jaren allerlei lullige stukjes van mij op het internet verspreid. Ik belde die politieman om een toelichting te vragen op die mobilisatie van de hoofdstedelijke politie. 

Ik wilde wel eens weten waar die opwinding vandaan kwam over een paar onschuldige, al dan niet grappig bedoelde teksten. Niemendalletjes… Niet meer dan dat. Nou ja, het kan zijn dat de kern van waarheid in satires sommige mensen niet aanstond. In de reeks hierna volgende anekdotes lijkt dat vermoeden op zijn plaats te zijn.

Uiteindelijk werden het twee telefoongesprekken, maar dat werk ik later uit! Verderop kunt u lezen, dat ik nogal luchtig doe voorkomen dat je eventjes naar de politie belt. Dat bleek eenvoudiger gezegd dan gedaan… Die ogenschijnlijk simpele route van communiceren leidde me naar een warrige chaos. Een chaos van raardoenerij bij Justitie. Als simpele burger geeft je dat geen veilig gevoel.

Maar als ik even voorbij ga aan die janboel, dan spring ik hier meteen over naar het eerste telefoongesprek. Dat lukte, omdat recherzeur Fleschentamboer mij - na mijn eigen mislukte pogingen - zelf terugbelde. Toch wel aardig van hem:

Telefoongesprek

Meteen in het eerste telefoongesprek hekelde Jostie Fleschentamboer de door mij beschreven smeuïge gebeurtenissen. Naar zijn mening diende de mensheid te worden behoed voor de vreselijke uitingen in mijn stukjes op het internet. In samenspraak met "iemand van het OM" was hij op oorlogspad gestuurd om mij het zwijgen op te leggen. "Ordnung muss sein!" zouden onze oosterburen zeggen. Want wie denk ik wel dat ik ben.

Wat mij meteen trof was dat hij met die mysterieuze "iemand van het OM" een verdacht nauwe privéband leek te hebben. Voor objectief speurwerk lijkt mij in die functie zo'n relatie onwenselijk! In ieder geval ontstond de indruk dat hij - in de tijd van de baas - een privéklusje opknapte. Maar zoals gezegd… Het was maar een indruk. Maar met die indruk moest ik het wel doen…

Censuur

Nog voordat het eigenlijke verhoor plaatsvond, legde hij mij telefonisch maar alvast censuur op.

Dat kan helemaal niet, zult u zeggen. Het was inderdaad een stug staaltje "weg met de Grondwet". De presidenten Erdogan en Putin zouden instemmend hebben geknikt als in hun paradijselijke landen Justitie net zo voortvarend te werk zou gaan.

Topspeurder Fleschentamboer blijkt zelf interessante stukjes te schrijven. Dat leest u in Hoofdstuk 36 "De Val". Daarin bevestigt hij schriftelijk de opgelegde censuurin per e-mail! Maar zonde als u daar meteen gaat kijken en de hiernavolgende anekdotes overslaat. Daarin krijgt u namelijk een zeldzaam inkijkje in het reilen en zeilen van ons opsporingsapparaat.